| Kiereweeds |
.jpg)
|
| | |
|
Tube paginas aangemaakt |
http://members.lycos.nl/nooneknows/
neem gauw een kijkje
Geplaatst door: No_One_Knows op 09-05-2006 16:18 |
|
Duitse sexuele voorlichting |
Natuurlijk krijgen kinderen als ze er oud genoeg voor zijn, sexuele
voorlichting. Maar in Duitsland zenden ze wel een heel
raar
grappig programma uit, wat over dit onderwerp gaat.... Ik ben benieuwd hoe
oud de kinderen daar zijn die dit kijken!
Geplaatst door: Gast op 12-04-2006 22:39 |
|
Foto maken? |
Je kent het probleem wel, je bent op vakantie en je wil samen met je vriend
of vriendin op de foto. Maar het probleem is dat je met z`n 2en op vakantie
ben.... Dus vraag je maar even aan een voorbijganger of hij jullie op de foto
wil zetten, om een leuk aandenken te hebben aan de vakantie. Net zoals
deze 2 Priesters!
Geplaatst door: No_One_Knows op 11-04-2006 09:24 |
|
Nice day |
 Hallo allemaal
ik wl ff snel iedereen nog een verlaat maar prettig weekeind wensen
Ik ben weer druk in de weer met 1001 dingen
Dus als jullie ff een daggie niets horen dan zit ik waarschijnlijk met mijn neus in javascripts en dergelijke hihihhi
Voor de rest van de pspers mijn complimenten ik vindt het weerhelemaal toppie wat ik ben tegen gekomen
En neem me petje dan ook voor jullie af
xxx=jes en knuffels
Saskia oftewel een kiereweed Plantje |
Geplaatst door: No_One_Knows op 10-04-2006 09:41 |
|
Kaartje van katja |
HALLO
liefe mama ik hoop voor je dat je die baan krijgt
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxkatja
          
Bloem
Ieder is als een bloem,
die bij het zien van het licht
Helemaal open bloeit.
Zolang de zon ook schijnt
gaat het allemaal wel goed.
Maar zodra de zon verdwijnt
gaat het minder.
Maar elke keer zien we toch weer,
een zonnestraal die ons kracht geeft.
Zodat we weet helemaal open bloeien.
Maar helaas ook die zonnestraal wordt
steeds minder fel en het open bloeien
van ons gaat dan ook minder snel.
Tot er een moment komt dat de straal
weg gaat en het bloeien van de bloem
het er ook maar bij laat.
Geplaatst door: No_One_Knows op 10-04-2006 09:40 |
|
Highlander in 30 sec. |
Highlander in 30 sec.
De konijnen hebben er weer een nieuwe 30 seconden bij. Haha waar ik het over heb? The 30-Second Bunnies Theatre. Eens in de zoveel tijd komt er een nieuw filmpje van ze uit. De nieuwe is Highlander in 30 sec. Als je een "ouwe" aflevering wilt zien, moet je even in het archief kijken..
Druk Hier
Geplaatst door: No_One_Knows op 10-04-2006 09:38 |
|
spelletje |
spelletje
Ik heb
Hier
een erg leuk spel, grrrrr! Je hoeft niet veel te doen, dan alleen van punt A naar punt B te komen met het witte blokje. Je hebt wel een tegenspeler, en dat is het zwarte blokje. Je hoeft dus alleen maar te zorgen dat jij eerder aan de andere kant bent dan het zwarte blokje, zo simpel is het.... Sturen doe je met de pijltjes. Gaan jullie maar even fijn spelen, dan spring ik nu van 3 hoog naar beneden.
Geplaatst door: No_One_Knows op 10-04-2006 09:29 |
|
Oude berichten van oude weblog |
Door Bies van Ede
Door Bies van Ede
Dijkwachter, hadden ze op het arbeidsbureau gezegd. Ik wist het zeker. Dijkwachter, met een 'd'. Ik was op het baantje afgegaan omdat ik van de natuur houd. Vogels, bloemen, vissen in het water... ik zag mezelf al iedere dag wachtlopen op een mooie oude hollandse dijk met een smal weggetje waar geen auto kwam. Treurwilgen en knotwilgen in de berm, de zon in het water, kortom een pracht van een baan.
"Oké, ik ga mijn uitkering stop zetten. Wanneer kan ik beginnen?" vroeg ik. "Moet ik een cursus volgen of zo? Iets speciaals leren?"
"Maandag," zeiden ze. Cursussen waren niet nodig.
Leek me ook wel logisch; als wachter hoef je alleen je ogen goed de kost te geven.
Ik kreeg een adres waar ik me die maandag moest melden bij ene meneer Hangeman. 's Avonds om half acht. Nachtdienst! Ik vond het nu al spannend. Om maar eens een flauw ... Dijkwachter, hadden ze op het arbeidsbureau gezegd. Ik wist het zeker. Dijkwachter, met een 'd'. Ik was op het baantje afgegaan omdat ik van de natuur houd. Vogels, bloemen, vissen in het water... ik zag mezelf al iedere dag wachtlopen op een mooie oude hollandse dijk met een smal weggetje waar geen auto kwam. Treurwilgen en knotwilgen in de berm, de zon in het water, kortom een pracht van een baan.
"Oké, ik ga mijn uitkering stop zetten. Wanneer kan ik beginnen?" vroeg ik. "Moet ik een cursus volgen of zo? Iets speciaals leren?"
"Maandag," zeiden ze. Cursussen waren niet nodig.
Leek me ook wel logisch; als wachter hoef je alleen je ogen goed de kost te geven.
Ik kreeg een adres waar ik me die maandag moest melden bij ene meneer Hangeman. 's Avonds om half acht. Nachtdienst! Ik vond het nu al spannend. Om maar eens een flauw grapje te gebruiken: overdag niet hoeven werken en 's nachts niet hoeven slapen. Die middag zegde ik mijn uitkering op.
Het huisnummer van het adres dat ik had gekregen, klopte niet. Het was een ziekenhuis. Voor de zekerheid ging ik aan de balie vragen of ze het adres kenden van de dienst dijkbewaking. Het kon niet ver weg zijn.
De portier bekeek het briefje en zei: 'Meneer Hangeman verwacht u al. U moet in de onderste kelder zijn.'
Dijkwachter. Ik weet zeker dat ze het gezegd hadden. Maar het was Lijkwachter. En ik kon hoog of laag springen, ik had 'ja' tegen de baan gezegd. Weglopen betekende dat ik geen centen zou verdienen. Cursussen waren inderdaad niet nodig. Het werk bestond uit zitten en wachten. Wachten tot het tijd was om naar huis te gaan. In de tussentijd noteerde ik welke lijken er de vrieskelder in gingen en welke naar hun begrafenis werden gebracht. Verder gebeurde er niets. Het was - alweer een flauw grapje - een doodse bedoening. Tot gisternacht.
De lift kwam zoemen omlaag naar het kelderportaal waar mijn bureautje staat.Ik had de krant al drie keer uit en ik had erge zin in een kletspraatje met de verpleger die een nieuwe dooie kwam brengen.
Toen de liftdeuren open gingen, zag ik geen brancard en geen verpleger. De lift was leeg. Omdat ik een hekel heb aan zo'n gapend gat in de wand, kwam ik overeind om de cabine naar de begane grond terug te sturen. Pas toen zag ik dat er wél iemand in de lift stond. Een lange, bleke man, broodmager. Geen wonder dat ik hem over het hoofd had gezien. Hij droeg een slobberig zwart pak. In zijn hand bungelde een polshorloge aan een bruin bandje. Het was een knol van een horloge, hopeloos ouderwets, uit de tijd dat er nog geen chips maar enorme tandraderen in zo'n ding gingen.
"Wat kan ik voor u betekenen?" vroeg ik.
Hij keek me aan met een strakke, starende blik, waar ik de kriebels van kreeg. met deze man zou ik niet graag alleen in een kamer zijn. Ik wás alleen met hem in een kamer!
"Ik kom iets brengen voor Jef Alberts," zei hij. "Iets dat ze vergeten zijn."
Het was erg ongebruikelijk dat iemand een dooie een cadeautje bracht.
"Geeft u het maar," zei ik. "Ik geef het morgenochtend wel aan..."
Hij schudde beslist zijn hoofd. "Ik breng het zelf."
Het klonk als een bevel. Niet eens als een mededeling. Terwijl hij het zei, keek hij me zo eng aan dat ik hem onmiddellijk zijn zin gaf. In de map keek ik na in welke koelcel Jef Alberts lag.
"Nummer 23," zei ik. "Sinds eergisteren. Zal ik met u meelopen?"
Tot mijn opluchting schudde hij zijn hoofd. Ik dacht er niet over om aan te dringen. "Hier de klapdeur door," zei ik. "Dan is het..."
"Ik weet waar liet is," zei hij afgemeten. Voor ik het in de gaten had, was hij vertrokken, in dat pak dat alle kanten uit slobberde.
Ik zakte in mijn stoel en wachtte. Ik wachtte vijf minuten, tien minuten. Ik wachtte een kwartier terwijl ik me steeds ongeruster maakte.
Je hebt gekken die rare dingen doen met lijken. Was deze kerel er zo een? Een gek in een slobberpak die brutaalweg de lijkenkelder binnenliep?
Midden in de nacht kun je alles verwachten. Ik nam geen risico en belde de nachtportier.
Zelfs samen waren we niet heldhaftig. De portier en ik liepen min of meer achter elkaar aan - ik meer achter hem dan hij achter mij - naar de koelruimte.
Er was niemand. We doorzochten alle ruimten, tot aan de bezemkast toe. Niemand te vinden.
De nachtportier dacht eerst dat ik een flauwe grap met hem uithaalde en daarna dacht luj dat ik had zitten dromen, of me stomweg vergiste. Ik wist zeker van niet, maar dat kon ik niet bewijzen.
De rest van de nacht bedacht ik steeds ijselijker verklaringen voor de verdwijning van de bleke griezel in zijn slobberpak.
Een echte verklaring heb ik nooit gevonden. Behalve eentje die ik zelf niet geloof.
De volgende ochtend, vlak voor het einde van mijn dienst, werd Jef Alberts opgehaald voor zijn toch naar zijn laatste rustplaats. De begrafenisondernemer hoorde mijn verhaal aan en haalde zijn schouders op. "Dan kijken we toch even?"
De dode Alberts log op een rijdende brancard, keurig onder een laken.
De doodgraver sloeg het een stukje weg. Het eerste wat ik zag, was die knol van een polshorloge. Daarna zag ik het gezicht van Jef Alberts. Op het brancard lag de magere engerd. Het was hem! Het was hemzelf!
Nee, een tweelingbroer was er niet, dat wist de doodgraver absoluut zeker. Iets over een horloge kon hij wel vertellen. De weduwe was het kwijt. Nergens te vinden. En dat terwijl ze haar man beloofd had hem met het horloge te laten begraven.
Een dooie beweegt niet. Die gaat niet naar huis om zijn horloge te halen. Dat kan niet... dat mág niet!
Dijkwachter, zeiden op het arbeidsbureau. Met een 'd'. Ik zweer het.
Geplaatst door: No_One_Knows op 10-04-2006 09:26 |
|
<-PAGINAHTML-ONLINELDEN->
